Bir kirpi biliyorum. Adı Pata. Bazı geceler karşılaşıyoruz. Sokaklar boşken görünüyor bana. Yanımda birileri varken karşılaşmadık hiç. Böyle anlarda beni izlediği ama sırrımızı hiç kimseyle paylaşmak istemediği hissine kapılıyorum. Böyle hissetmek iyi. Onu ne zaman görsem etrafını kuşatan tel örgülerden kurtulmaya çalışıyor. Çantamda kerpeten taşıyorum bu yüzden. Tel örgülerin diğer tarafında görmedim onu hiç. Yani grinin olmadığı, yeşilin hakim alanında demek istiyorum. Hep caddelerde, yürüyüş yollarında Pata Pata dolaşıyor. Sürekli şaşkın bir ifadeyle bakıyor. İlk kez görmüş gibi beni...Neden böyle davrandığını bilmiyorum. Ben seni bilmiyorum. Sen de beni bilmiyorsun.
Bazen bilmemek iyi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder